یکی از سوالاتی که معمولا در اذهان بعضی از مردم بخصوص جوانان بی جواب مانده است این است که اگر دخالت در سیاست خوب است چرا بسیاری از بزرگان و عرفا دخالت نمی کنند و اگر بد است چرا بسیاری از بزرگان در آن دخالت می کنند؟
سیاست در لغت به معنای «حکومت، ریاست و داوری»، «مصلحت و تدبیر»، «عقوبت، مجازات و تنبیه» و «تربیت» به کار رفته و در نزد دانشمندان اسلامی عبارت است از روش اداره جامعه به گونهای که مصالح مادی و معنوی آحاد آن، تحقق یابد. دو تلقی از سیاست وجود دارد:
الف) منفی: این نگرش که میان مردمان جوامع گوناگون شیوع دارد، ناشی از آثار برخی نویسندگان آغاز عصر نوزایی نظیر ماکیاولی در غرب است، که عملکرد و رفتار حاکمان ظالم و مستبد در طی قرنهای پیشین نیز تأثیر زیادی در آن داشته است. در اسلام این برداشت از سیاست، پذیرفته نیست.
ب) مثبت: در این رویکرد حاکمان بر مبنای مصالح مادی و معنوی، مدیریت جامعه را عهده دارند معصومین(ع) تنها کسانی هستند که شایستگی رهبری و زعامت سیاسی جامعه را دارند و در عصر غیبت فقط پیروان راستین ائمه اطهار(ع) (ولی فقیه) شایستگی هدایت سیاسی و دینی جامعه را دارند.
ادامه مطلب